Ik ben Floortje, aka poes, stoeipoes, kat of massagekitty. Ik ben in november gevraagd om mee te gaan. Maar eigenlijk had ik al geroepen dat ik mezelf een geschikte Stoeipoes vond. Dit vanwege de taken die erbij horen. Het verzorgen en masseren van mannen die zich 8 dagen lang de tandjes fietsen voor een goed doel. Dus vooral niet te veel vrouwelijk geneuzel, maar een hardhandige sportmassage, veel en lekker eten en af en toe een aai over de bol zodat ze er weer een paar km tegenaan kunnen.

Twee en vijftig jaar, jong van geest en lijf en vader van vier kinderen. Ik doe mee aan de Tour for Life omdat ik vind dat het tijd is om op een andere manier een bijdrage te leveren aan deze wereld. Mensen helpen die getroffen worden door het noodlot of gewoon de pech hebben dat hun wieg op de verkeerde plaats stond. Voor deze mensen ga ik graag een eind fietsen. Het is me een eer dat ik dat kan doen als teamlid van “ Stoempers & Stoeipoes” . Laat de cols maar komen!

Dit is het dichtst wat ik ooit bij een Tour de France zal rijden! Vol trots treed ik in de voetsporen van mijn grote held Andy Schleck, die dezelfde cols heeft beklommen als die ons te wachten staan. Het gevoel van vrijheid, mooie vergezichten en lekker sporten maken dit voor mij een MUST DO! (...eigenlijk zocht ik gewoon een excuus om mijn benen te mogen scheren)

In een vlaag van verstandsverbijstering ooit bedacht dat je in je leven toch ooit eens de Elfstedentocht moet hebben geschaatst, een marathon moet hebben gelopen en een mini Tour de France moet hebben gefietst. In 1997 heb ik 10 van de 11 steden mogen aantikken en inmiddels ben ik zo’n 20 marathons verder. Tijd dus voor punt 3 van mijn lijstje; Fietsen!

De Tour For Life is een prachtig initiatief om Artsen zonder Grenzen te ondersteunen met hun werkzaamheden om mensenlevens te redden via medische noodhulp. Tijdens deze tour mag ik als verzorger de vermoeide lijfjes van onze teamleden gaan opkrikken zodat hun spierbundels de volgende dag weer goed kunnen functioneren. Ik ben blij en trots dat ik samen met onze teamleden deel mag uitmaken van dit mooie evenement om onze medemensen te helpen.

Over een jaar op de TFL reünie mee kunnen praten over de geweldige dagtochten en de vele kilometers op twee wielen, terugkijkend op deze geweldige ervaring, steun gevend aan zo’n goed doel, steeds weer terug in gedachten mijmerend terwijl de TFL film voor de zoveelste keer wordt getoond, is precies de reden waarom ik deel wil nemen aan deze uitdaging. Geen prestigestrijd, maar een team prestatie neerzetten met alle mede rijders en begeleiders voor een goed doel: Artsen zonder Grenzen.

Er hing altijd wel een racefiets in de schuur, maar zoals gebruikelijk bij mij als laatbloeier heeft het virus pas de laatste jaren toegeslagen. Een paar jaar geleden kreeg ik een folder van de Tour for Life in handen. Wat een belevenis leek mij dat. Maar op één of andere manier gelijk ook onbereikbaar. Dus toen fietsmaatje Mike mij onlangs vroeg of ik mee wou… En als team Stoempen & Stoeipoes dragen we ook nog eens bij aan al het goede werk van Artsen Zonder Grenzen. Ik kan niet wachten.

Ik ben Alfred Godfroy, 58 jaar oud, getrouwd met Lily en heb 4 kinderen. Zoals velen ben ik in het fietsen terechtgekomen door een blessure. Hardlopen ging niet meer maar fietsen nog wel en beviel me goed. De afstanden werden groter en de snelheid een ietsje sneller. Een grotere uitdaging kon niet uitblijven en deze kwam dan ook in de vorm van de "Tour for Life”. Ik geniet van de gezamenlijke trainingen en de gezelligheid maar bovenal is het fijn dat “artsen zonder grenzen” hier wel bij vaart.

Elk jaar volg ik vol spanning de tour de france op TV en internet..vol waardering kijk ik hoe ze de bergen trotseren. Als echte sportman zou ik dit ook wel eens mee willen maken! Als dit dan gecombineerd kan worden met een goed doel is het helemaal compleet! Helaas zijn mijn "wielrenbenen" nog niet ontwikkeld genoeg en daarom dit jaar als begeleider...ik ga ervoor zorgen dat we als ploeg de eindstreep halen!

Mijn eerste racefiets kocht ik van mijn spaarcenten toen ik 13 was. Het was een mooie, felgroene Superia van Belgische makelij. Samen met twee schoolmaten maakte ik regelmatig tochtjes in de buurt die meestal eindigden op de wielerbaan in Spaarnwoude met een sprintje. Na die schoolperiode heb ik eigenlijk nooit meer gefietst tot ik een paar jaar geleden uit het niets, samen met mijn zoon de Mont Ventoux op fietste. Ik weet dus wat het is, laat die bergen maar komen!!